เมื่อความจริงกระจ่าง
พบว่าตัวเรานั่นไม่รู้จักใครเลย

คิดว่ารู้จักพวกเขา และ รักอย่างสุดหัวใจ
ไม่อยากให้เรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับเรา
ทำให้พวกเค้าคิดมาก โศกเศร้า

แต่เปล่าเลย ฉันเป็นเพียงคนโง่ที่คิดไปเอง
ร้องไห้ให้กับตัวเอง
ปลอบใจตัวเอง
คิดเรื่องราวต่าง ๆ นานา ไปมากมาย
เพื่ออะไรกัน

วันหนึ่งมีเสียงหัวเราะจากปีศาจ
ฉันตะโกนบอกพวกคุณ
พวกคุณไม่แม้แต่จะมองมา
ถามว่าฉันเป็นอะไรไหม

น้ำตามันไหลไม่หยุด
รอยช้ำที่ตัวเริ่มชัดเจนขึ้นทุกวัน
ความเจ็บปวดมากมายถาโถมเข้ามา
ทั้งร่างกาย และ จิตใจ

พอวันนี้มองมาที่ฉัน
ฉันกลับกลายเป็นคนผิด

ตอนตะโกนออกไป ... ห ...
เหมือนไม่ประหลาดใจอะไรเลย
มิหนำซ้ำยังถูกทำร้ายร่างกายเพิ่มอีก

รู้กันอยู่แล้วหรือ รู้ทุกอย่าง
แต่กลับนิ่งเฉย ปล่อยให้ตัวฉันถูกตัดกิน
หรือเป็นฉันเองที่กำลังกัดกินความเจ็บปวดของตัวเองอย่างช้า ๆ อยู่ซ้ำ ๆ เรื่อยไป

หรือ การเกิดก่อน อายุมากกว่า
คือ อภิสิทธิ์ ในการทำร้ายผู้อื่น

ถ้าไม่มีเขาเราไม่เกิด
เกิดมาเพื่อโดนทำร้าย ทำลาย งั้นหรือ
ฉันไม่เคยอ้อนวอนขอเกิด

แต่ในเมื่อเกิดมาแล้ว จะไม่ยอมตายง่าย ๆ
เพราะอย่างน้อยในตอนนี้
ก็ยังเหลือคนที่ฉันรัก และ อยากปกป้องอยู่